Στεριά. Πιάσαμε στεριά.

Σήμερα στη θάλασσα με γυαλιά ηλίου που ανήκαν σε άλλον, ψιλοαντιμετώπισα τον εκνευριστικό μου εαυτό. Αυτόν δηλαδή που σπάει τα νεύρα σε όλους όσους νιώθει οικεία μαζί τους. Αυτόν τον νταή ο οποίος χτυπάει ανελέητα την ευγένεια αγνοώντας το γεγονός ότι η βία διώκεται ποινικώς. Έχω παρατηρήσει ότι τον τελευταίο καιρό είμαι επιθετική έως και προσβλητική με τα άτομα του πιο στενού μου περιβάλλοντος. Τα ίδια άτομα τα οποία μου λείπουν αφάνταστα όταν είμαι στο εξωτερικό. Εκατάντησε η κατάσταση να είναι μακριά και αγαπημένοι, κοντά και τσακωμένοι.

Σήμερα στη θάλασσα με βουρκωμένα μάτια, κατάλαβα ότι εν εγώ που δημιουργώ τούτη την ένταση τζαί ότι εν εγώ που πειράζουμαι με μικροπράγματα που στο παρελθόν θα προσπερνούσα… Κάποτε δικαιολογώ τον εαυτό μου λέγοντας ότι πειράζουν με τωρά τούτα τα πράγματα επειδή επήραν μεγαλύτερες διαστάσεις τζαί σε τζίνη την φάση αντιλαμβάνομαι ότι ακούουμε σαν μιαν Κυπραία που εν αντέχει τις ιδιοτροπίες του άνδρα της μετά από τόσα χρόνια γάμου, σαμπώς τζαί έννεν που την μέρα που παντρευτήκαν που καθαρίζει το αυτί του με το νύσιν του!

Σήμερα στη θάλασσα με αρκετή άμμο στο πουκατινό κομμάτι του μαγιού μου, εξομολογήθηκα ότι η ανεξήγητη συμπεριφορά μου και τα πολλά νεύρα πηγάζουν από τον φόβο μου για αγάπη. Ακούστηκε μου πολλά παράξενο και εξακολουθώ να νομίζω ότι είναι παράξενο επειδή ήμουν πάντα άτομο φιλικό και αγαπησιάρικο (αλλά και αγαπητό μην σου πω) προς τους άλλους αλλά προφανώς κάτι επήγε στραβά στην πορεία. Δεν εξηγείται αλλιώς τούτη η στάση (γαμημένη να μείνει για στάση) που κρατώ απέναντι σους άλλους. Αφού έντζαι εκάμαν μου τίποτε οι καημένοι.

Σήμερα στη θάλασσα με το βλέμμα στον ορίζοντα, ελυπήθηκα που το εκατάλαβα τούτο το πράμα επειδή εν εγώ που λαλώ πάντα καλύτερα να ‘παίξεις τζαί να χάσεις, παρά να μεν παίξεις καθόλου’ και αυτό βεβαίως συνεπάγεται στο να πληγωθείς, το οποίο συνιστώ ανεπιφύλακτα αλλά τελικά εν είμαι τόσο τσιάκκος όσο φαίνουμε αλόπως! Δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτησες εκαταντήσα(με).

Σήμερα στη θάλασσα με τον ήλιο στα μαλλιά, έβγαλα το συμπέρασμα ότι παρόλο που θέλω να αγαπώ και να αγαπιέμαι, και παρόλο που αγαπώ και αγαπιέμαι, όταν καταλάβω ότι (χ)όντος με αγαπά κάποιος πραγματικά και ανεπιφύλακτα δημιουργώ μια απόσταση σαν να είμαι σε μια φούσκα τζαί αν μου κοντέψει κανένας παραπάνω που το κανονικό εν να μου σπάσει την φούσκα τζαί μετά εν να τον σπάσω εγώ που το ξύλο… (πολλής καυκάς έππεσε δαμέ)! Τελικά είναι ο δικός μου τρόπος να γίνομαι απωθητική για να δείχνω στον άλλο ότι δεν αξίζω τόση αγάπη και να σταματήσει να νομίζει ότι είμαι τέλεια επειδή δεν είμαι. Ενεργοποιώ ένα μηχανισμό άμυνας (defense mechanism) για να δείξω ότι έχω και ένα κακό εαυτό.

Σήμερα στη θάλασσα με το αλατισμένο νερό στο στόμα, εκατέληξα ότι χρειάζομαι μιαν μόνιμη αγκαλιά.

08/08