Ελαφρύ Μελαγχολία

Έν έσιει κάποιες φάσεις που σαν είσαι στα καλά καθούμενα (όϊ το καφέ ρε, γενικά μιλώ) πιάνει σε μια μελαγχολία τζαί μια κούραση τζαί αναρωθκιέσαι πόθεν ήρτε τωρά τούτο? Ε έπιασε με τζαί εμένα τώρα. Πριν θκιό λεπτούθκια δηλαδή. Σαν ήμουν μία χαρά, σαν εχόρεφκα τα λάτιν μου- μέστο σούσμα τζαί τον ρυθμό (θέαμα γελοιωδέστατο βέβαια), άλλαξε στυλ μουσικής ο σταθμός και να σου να εμφανίζεται με ελαφρά πηδηματάκια η μελαγχολία. Κάποτε αναρωτούμε, πώς γίνεται να είσαι τόσο ενεργητικός τζαί ευδιάθετος τζαί ξαφνικά να θέλεις να κλάψεις? Κυκλοθυμία? Nah…

Ίσως να έσιεις κάτι που σε ενοχλεί τζαί να μεν το παραδέχεσαι. Αλλά άμαν ΔΕΝ μπορείς να καταλάβεις τι σε ενοχλεί τι πρέπει να κάμεις? Έτυχε μου πολλές φορές να νιώθω ένα καινό. Σαν να είμαι φούσκα χωρίς ΚΑΝ Ίλιο! Συνήθως δεν υπάρχει τούτο το καινό αλλά κάποτε εμφανίζεται σαν ένας παλιός φίλος που αναρωτιέσαι αν σε ξέχασε ή αν θα επιστρέφει κάθε φορά να σου θυμίζει όσα παραλίγο να ξεχάσεις. Αφού είμαι ‘ευτυχισμένη’. Αφού εν πάει κάτι λάθος! Τζαί μετά σκεύτεσαι ‘Μήπως πάει κάτι λάθος?’ ‘Μήπως είναι επειδή ΔΕΝ πάει κάτι λάθος που νιώθω έτσι?’ Καινούργιο φρούτο τούτο! Να είμαστε καλά μόνο άμαν πάει κάτι λάθος! Η αλήθεια είναι ότι εμένα γεμίζει με παραπάνω να υπάρχει κάτι αρνητικό στη ζωή μου, παρά να μην υπάρχει τίποτε απολύτως.

Έτσι και απόψε, με έβαλε σε σκέψεις το κοψοφλεβικό ρεπερτόριο. (εντωμεταξύ απορώ με ποια ψυχολογική κατάσταση εκάθουνταν τζαί εφράφαν οι συνθέτες τούτα τα τραγούθκια). Γιατί λοιπών υπάρχει τούτο το αίσθημα ελαφριάς μελαγχολίας? Έντζαι ξέρω! Εν τούτο το περίεργο/ αστείο/ παράξενο/ ανεξήγητο της υπόθεσης…

Μιλώντας για ανεξήγητα, είναι τούτος ο βασικότερος λόγος που επέλεξα να γράφω ως Μόνα Λίσα. Επειδή χαρακτηρίζει με ένας συνδυασμός συναισθημάτων που απεικονίζεται τζαί στον πίνακα της κοπελιάς. Άμαν το σκεφτείς αντικειμενικά, είναι η ομορφιά του συναισθηματικού κόσμου που υπάρχει μέσα στο καθένα. Η δυνατότητα δηλαδή του να συνυπάρχουν τα αρνητικά με τα θετικά. Ying Yang ένα πράμα! Για’αυτό που νομίζω ότι η ευτυχία δεν είναι να είσαι χαρούμενος συνέχεια… Ας πούμε πολλοί πιστεύκουν ότι η ευτυχία είναι να νιώθεις πάντα καλά. Αλλά πως είναι αυτό πιθανό, ιδικά στη σημερινή κοινωνία? Πως μπορεί κάποιος να πιστεύκει ότι μπορεί να ελέγξει τα συναισθήματα του? Προσωπικά (εγώ τρελαίνομαι, το παραμύθι σου και να΄μαι και να φαίνομαι) εκτιμώ το γεγονός ότι υπάρχουν ανηφόρες και κατηφόρες και ότι ΕΝ ΤΟΥΤΟ η ευτυχία! Το να μπορείς δηλαδή να ανταπεξέλθεις στα δύσκολα με ένα αέρα χαλαρό… Είναι δύσκολο δεν λέω, άλλα κάποτε τα αρνητικά δεν είναι και τόσο άσχημα. Που την άλλη πάλε εν σαν τα άγρια κύματα που άμαν είσαι μέσα τζαί πνίεσαι νιώθεις ότι έν έσιεις σωτηρία αλλά άμαν κάθεσαι πάνω στο μπαλκόνι τζαί κοιτάζεις την φουρτουνιασμένη θάλασσα λαλείς ‘ήντα ωραία που φαίνεται’!

Παράξενος ο κόσμος, και ο χαρακτήρας μας…